O anne benim.

Az önce bir yazı okudum. 4 yaşında kızları olan bir aile bir yıllığına Casablancaya yerleşiyormuş. Kızına durumu nasıl anlatmış, neler yapmış, pegagoga falan sormuş vs. vs. ay içim şişti artık benim bu yeni annelerden. kendim de dahil. valla bizi analarımız pedagojik usullere göre yetiştirmediler. Gayette normal hatta geçen kuzuma anlattım ortalamanın üstünde karaktere sahip insanlar olduk. Okuduk ettik, kimse için kötülük düşünmeyiz, kıskançlık nedir bilmeyiz, kuyu kazmacalarımız, içten pazarlıklı halimiz, karamsarlığımız yoktur. Kötü bir insan değilizdir. İçine kapanıl asosyal değiliz. Gayette enerji seviyelerimiz yüksek, mutlu huzurlu insanlarız. ve evet çocukken annemizden dayak yedik. elinin izi çıkardı bacağımızda kolumuzda. demek ki çokta şeetmemek lazımmış. Biz napıyoruz konuşuyoruz, konuşuyoruz, konuşuyoruz...sonuç: 2-2,5 yaşında anneye babaya cevap veren, hem de verdiği cevaplarla anne-babayı ağzını açık bırakan veletler yarattık. kızıyorum kızıma, yapma diyorum bana ba

Dün instagramda bir fotoğraf paylaştım.   Kızım ve 1 yaş küçük arkadaşıyla elele yürürken arkasından çekilmiş bir fotoğraf.   İ ki fındık kurdunun arkadan fotoğrafı yani.   A ltına da esprili bir iki çift söz işte.   mıkmık beğenmeler etmeler vs.   B ir arkadaşım daha doğrusu abisi arkadaşımdı o da arkadaşım oldu dolayısıyla, fotoğrafın altına demiş ki: "var mı ikinci niyeti bakalım? gülücükler smilelar"   B i durdum hani artık emojisiz bir şeyimizi ifade edemez olduk ya, gözlerini kocaman açıp bakan tip var ya aha o işte.  D urdum bakıyorum.    B i milyon cevap türettim:   -napcan, yardıma mı gelcen?   -sen mi bakcan?   -sen kimsin? -hösst ..   vs. vs. T abi hemen olayı cankuşuma anlatmazsam olmaz. Ondan daha yaratıcı soru geldi: "Akşam deniycez" yazsana.   B i ara dedim ki "sevgilim bak ne soruyorlar ne dersin bir tur dönsek mi" deyip kocamı mı etiketlesem falan.  S onra sonra sanırım anca ölünce unutabileceğim, içime