Korku...

Yazının konusu evladına bir şey olmasından korkan annenin bu korkusunu anlatıyor. 
İşte tam da O anne benim...
Az önce bir haber okudum: 3,5 yaşında bir kız çocuğu zeytin yerken nefes borusuna kaçıyor zeytin çekideği, geç müdahale, yanlış yönlendirme vs. çocuk 1,5 yıldır hareketsiz, tepkisiz yatıyormuş. Çok acı çok üzücü...
Kızım 20günlük değildi biz de banyoda nefessiz kalma durumu yaşadık, hastaneye nasıl yetiştik neler yaşadık bir ben bbir de Rabbim bilir. Allah cümle evlatları annelerine babalarına, onları da birbirlerine bağışlasın.
Bende bu korku hat safhada.
İki arkadaşım var benden 1 yıl önce bebek sahibi oldular, geçmiş zamanlarda bu korkumu paylaştığımda bizde de var dediler. He bende değilmiş sorun diye rahatladım. Bir de sağolsun annem, her anne korkar çağırma kötü şeyleri diye diye korkmaktan da korktum. Korkunca olacakmış gibi iyice paniğe sürüklendim. 
Ardından benden 1 sene sonra doğum yapan arkadaşım yaşıyordu bu korkuları. Bu sefer evet bende de var. Hatta isim taktım: yeni anne sendromu falan diye geyik yapan taraf ben oldum.
Ama ne zaman böyle bir haber okusam, bir şey duysam bütün tüylerim diken diken oluyor, soluğu bir an evvel çocuğumun yanında almak istiyorum.
Çalıştığımız için, gözümüzden uzak olduğu için mi bu kadar hat safhada yoksa her anne de mi bu boyutlarda da kimse çaktırmıyor anlamadım. 
Düşme, çarpmalarda müdahale dahi etmem ama ciddi anlamda yeme-içme konusunda neredeyse çocuğa hiçbir şey yedirip içirmeyecek durumdayım. Yemek esnasında bilinçlendikçe evet daha rahatım, geçtiğimiz senelerde kızım "hııyk" dediğinde elim ayağım kesilir sandalyeden kalkamazdım ama sanırım o banyo olayından sonra nefes korkusu bende oluştu ve bir ömür gitmeyecek. Gözüm hep kızımın nefesinde sanki...
Çok zormuş lem anne olmak. İnsan nasıl ciğerini bölüyor böyle akıl almıyor.
Hep kötü senaryolar, hep düşmeler-çatlamalar-patlamalar-kafayı vurmalar- olur olmaz her sebepten sonu çok çok kötü malum olaya bağlanan senaryolar.
Hatta hatta geçenlerde deprem oldu. Annem hep kızardı benim bu senaryolarıma. kardeşim 17 yaşında. Annem depremden sonra muhtemelen 1dk içinde ulaşamamış kendisine. Senaryo şu: deprem esnasında evde ya da dışarıda farketmiyor kafasına birşey düştü (boy:1,80), kardeşim öldü. Panik halinde bizi arıyor ulaşamadım, bir yerlerde birşeyler oldu çocuğuma diye. Sonra dedim ki sen en büyüğü 32 yaşında 3 çocuk anasısın şu hale bak, ben 2,5 yıldır anneyim benim anne paniğime laf söylersin. sakin diye...
O olaydan sonra he bütün anneler böyleymiş dedim sakinledim ama en ufak bir çocuk haberinde hemen sarsılıp, çocuğuma panikle yaklaşıyorum.
Allahım sen aklımıza-kalbimize mukayet ol.
Evlatlarımızla sınama
amin...

Yorumlar

Bu blogdaki popüler yayınlar

ihtiyacımız var.

Yaban Hayatı'm

Tüylü Evlatcım ve Kızım - 1

Instagram